Τι ονομάζουμε κήλη του κοιλιακού τοιχώματος;

Η κήλη είναι μια από τις συχνότερες παθήσεις στο χώρο της γενικής χειρουργικής. Πρόκειται για αλλοίωση τμήματος του κοιλιακού τοιχώματος, το οποίο ‘αδυνατίζει’,  χάνει την ικανότητά του να συγκρατεί τα εσωτερικά  κοιλιακά όργανα   με αποτέλεσμα να προβάλλει δια μέσου αυτού κάποιο ενδοκοιλιακό σπλάχνο.

 

Ποιες είναι οι συχνότερες κοιλιοκήλες;

Ανάλογα της περιοχής που δημιουργείταιη κήλη αποκτά και την αντίστοιχη ονομασία.  Έτσι έχουμε  τις παρακάτω:

-βουβωνοκήλες: Είναι οι πιο συχνές (75%) κήλες του κοιλιακού τοιχώματος  και  εντοπίζονται στην περιοχή του βουβωνικού πόρου. Συχνότερα εμφανίζονται στους άντρες (80%).

 -ομφαλοκήλες:  Δημιουργούνται στην περιοχή πέριξ του ομφαλού και είναι συχνές σε έγκυες γυναίκες και σε ασθενείς με ασκίτη.

-επιγαστρικές κήλες: Αναπτύσσονται σε οποιοδήποτε σημείοτης μέσης γραμμής (‘’λευκή γραμμή’’) του κοιλιακού τοιχώματος από το ύψος του κάτω χείλους του στέρνου μέχρι τον ομφαλό.

 -μετεγχειρητικές κήλες:Δημιουργούνται σε περιοχές παλαιών χειρουργικών τομών του κοιλιακού τοιχώματος. 

Ποιοι είναι οι προδιαθεσικοί παράγοντες για την εμφάνιση κοιλοκήλης;

-η κληρινομικότητα

-η εντονη σωματική δραστηριότητα (μακροχρόνια άρση βάρους, πρωταθλητισμός κ.ά)

-η παχυσαρκία

-το κάπνισμα

-η εγκυμοσύνη 

-η χρόνια δυσκοιλιότητα

-ο χρόνιος βήχας

 

Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου;

Αρχικά η κήλη, ανεξαρτήτα του σημείου εκδήλωσης, παρουσιάζει ήπια συμπτώματα όπως αίσθημα καύσου ή βάρους, ήπιο άλγος στην περιοχή που επιδεινώνεται  με την άσκηση και την άρση βάρους και συνήθως  υποχωρεί  όταν ο ασθενής ξαπλώνει. Συχνό επίσης εύρημα είναι και η διόγκωση του δέρματος στην περιοχή της κήλης. Προοδευτικά η νόσος επιδεινώνεται , η διόγκωση του δέρματος μεγαλώνει  και ο πόνος γίνεται ισχυρός και αναγκάζει τον άρρωστο να περιορίσει τις δραστηριότητές του.

 

Τι κίνδυνος υπάρχει αν ο ασθενής  παραμελήσει την νόσο και δεν επισκεφτεί τον γενικό χειρουργό;

Αν η κήλη δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως  τότε η κατάσταση χειροτερεύει,  ο κηλικός σάκος διογκωνεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα η  χειρουργική  αποκατάσταση του ασθενούς  να είναι δυσκολότερη και με περισσότερες επιπλοκές. 

Επιπλέον  υπάρχει  πάντοτε ο κίνδυνος της καθήλωσης  κάποιου ενδοκοιλιακού σπλάχνου, όπως π.χ. μιας έλικας εντέρου,εντος της κήλης κατά την διάρκεια της κένωσης ή του φτερνίσματος, Αν η κατάσταση αυτή δεν αναταχθεί  άμεσα τότε  το  καθηλωμένο σπλάχνο, θα στραγγαλισθεί και τελικά θα νεκρώσει , οπότε σε αυτή την περίπτωση έχουμε την ‘’περιεσφιγμένηκοιλιοκήλη’’.  Πρόκειται για μια ιδιαίτερα επικίνδυνη νόσο, που απαιτεί επείγουσα χειρουγική αντιμετώπιση ευρείας έκτασης , σε δύσκολες για τον ασθενή συνθήκες και με μεγάλα ποσοστά θνητότητας.

 

Ποια είναι η σύγχρονη αντιμετώπιση των κηλών του κοιλιακού τοιχώματος;

Η θεραπεία της κήλης είναι χειρουργική και περιλαμβάνει την ανάταξη του προπίπτοντος  σπλάχνου εντός της περιτοναικής κοιλότητας, στην φυσιολοφικήανατομική θέση και στην συνέχεια την αποκατάσταση του κοιλιακού τοιχώματος με την τοποθέτηση πλέγματος.

Σημερα η επέμβαση διενεργείται λαπαροσκοπικά μέσω τριών μικρώνοπών του κοιλιακού τοιχώματος. 

Τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής μεθόδου είναι πολλαπλά:

-Πρόκειται για επέμβαση ελάχιστης επεμβατικότητας με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ασθενή (λιγότερος μετεγχειρητικός  πόνος, μια ημέρα νοσηλεία, άμεση επάνοδος στην εργασία).

-Δίνεται η δυνατότητα ταυτόχρονης αποκατάστασης και άλλων συνυπάρχουσων κηλών στον ασθενή π.χ. σε περίπτωση αμφοτερόπλευρης βουβωνοκήλης, με τις ίδιες τομές.

-Μέσω της λαπαροσκόπησης γίνεται πλήρης επισκόπηση ολόκληρης της περιτοναικής κοιλότητας και μπορεί να διαγνωσθεί με ακρίβεια η ταυτόχρονη παρουσία και άλλης κήλης.

-Με την λαπαροσκοπική μέθοδο έχουμε πρόσβαση στο οπίσθιο μέρος του κοιλιακού τοιχώματος, που δυσλειτουργεί και η αντιμετώπιση της κήλης γίνεται στη ρίζα της με αποτέλεσμα την καλύτερη χειρουργική αποκατάσταση.

Όσον αφορά την βουβωνοκήλη εφαρμόζονται δύο τεχνικές ελαχίστης επεμβατικότητας:

-ΗτεχνικήTAPP(TransabdomninalPreperitoneal Procedure).Πρόκειται για την κλασσική λαπαροσκοπική μέθοδο κατά την οποία η κοιλία φουσκώνει με αέριο και εν συνεχεία τοποθετούμε την κάμερα και τα εργαλεία εντος αυτής. Ουσιαστικά με την κάμερα βλέπουμε ολόκληρο το κοιλιακό τοίχωμα από την εσωτερική του επιφάνεια και  οι χειρουργικοί χειρισμοί γίνονται αντίστοιχα εκ των έσω. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε την δυνατότητα να τοποθετήσουμε το πλέγμα στις εσωτερικές στιβάδες του κοιλιακού τοιχώματος, οπότε αντιμετωπίζουμε την κήλη στην βάση της, μειώνοντας σημαντικά την πιθανότητα  υποτροπής της νόσου.

-ΗτεχνικήTEP(Totally Extraperitoneal Procedure). Είναι μια παραλλαγή της λαπαροσκοπικής τεχνικής, καθώς  δεν εισερχόμαστε εντός της κοιλιακής χώρας, αλλά μεταξύ των εσωτερικών στιβάδων του κοιλιακού  τοιχώματος  και με την εμφύσηση του αερίου δημιουργούμε τον κατάλληλο χώρο για να τοποθετήσουμε την κάμερα και τα εργαλεία. Αφού παρασκευάσουμε τους ιστούς, ανατάσσουμε την βουβωνοκήλη και στο τέλος τοποθετούμε το πλέγμα χωρίς την ανάγκη να το ακινητοποιήσουμε στη θέση του με ράμματα. 

 

Πλεονεκτήματα της μεθόδου(σε σχέση με την TAPP):

-Eίναι η λιγότερο επεμβατική μέθοδος, αφού δεν εισερχόμαστε στην κοιλιακή χώρα.

– Δεν χρειάζεται να τοποθετηθούν ράμματα ή clips για την καθήλωση του πλέγματος στο κοιλιακό τοίχωμα, οπότε ο ασθενής έχει μετεγχειρητικά λιγότερο πόνο. 

 

Μειονεκτήματα της μεθόδου (σε σχέση με την TAPP):

-Eίναι τεχνικά πιο απαιτητική μέθοδος και μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από εξειδικευμένους γενικούς  χειρουργούς.

– Δεν μας επιτρέπει να ελέγξουμε ολόκληρο το κοιλιακό τοίχωμα εκ των έσω για την ταυτόχρονη αντιμετώπιση κάποιας συνυπάρχουσας κοιλιοκήλης.