ΡΑΠΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Τα 10-20% των ασθενών με χολολιθίαση θα εμφανίσει χοληδοχολιθίαση, δηλαδή την είσοδο χολολίθων εντός του χοληδόχου πόρου και οι μισοί από αυτούς θα είναι ασυμπτωματικοί.

Η χοληδοχολιθίαση είναι μία πολύ σοβαρή κατάσταση που δύναται να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές όπως η χολλαγγειϊτιδα και η παγκρεατίτιδα.

Σήμερα υπάρχουν εξειδικευμένες απεικονιστικές εξετάσεις διάγνωσης της χοληδοχολιθίασης (ενδοσκοπικός υπέρηχος-EUS, μαγνητική τομογραφία-MRCP), οι οποίες μας επιτρέπουν να εντοπίζουμε με ακρίβεια τη θέση της βλάβης και την έκταση της νόσου.

Η θεραπεία της χοληδοχολιθίασης είναι πολύπλοκη και απαιτεί την συνεργασία πολλών ειδικοτήτων - γαστρεντερολόγων, επεμβατικών ακτινολόγων και γενικών χειρουργών. Αρχικά διενεργείται μια ενδοσκοπική επέμβαση (ERCP) για την αφαίρεση των λίθων του χοληδόχου πόρου και σε επόμενο στάδιο ακολουθεί η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή.

Ρωτήστε περισσότερα

Το 10-20% του πληθυσμού στο δυτικό κόσμο παρουσιάζει ΓΟΠ.

Τα τυπικά συμπτώματα της νόσου οπισθοστερνικό, καύσος και αναγωγές όξινου περιεχομένου στον οισοφάγο, δεν εμφανίζονται σε όλους τους ασθενείς με ΓΟΠ. Αντίθετα αρκετοί παρουσιάζουν άτυπη συμπτωματολογία από το πεπτικό σύστημα ή και εξω-οισοφαγικές εκδηλώσεις όπως χρόνιο βήχα, άσθμα, στοματίτιδα, απώλεια βάρους.

Προδιαθεσικοί παράγοντες της νόσου αποτελούν η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η κακή διατροφή, οι διαφραγματοκήλες, η δυσλειτουργία του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, καθώς και διάφορα φάρμακα και παθήσεις που επηρεάζουν την κινητικότητα του οισοφάγου.

Η χρόνια έκθεση του οισοφάγου στο παλινδρομούν όξινο γαστρικό περιεχόμενο μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές βλάβες του οισοφάγου, όπως η οισοφαγίτιδα, η στένωση του οισοφάγου, ο οισοφάγος Barrett και τελικά η ανάπτυξη αδενοκαρκινώματος του οισοφάγου.

Για την διάγνωση της νόσου απαιτούνται ειδικές εξετάσεις, καθώς και κλινική εξέταση από εξειδικευμένο χειρουργό.

Η αρχική θεραπεία περιλαμβάνει την λήψη αντι-όξινων φαρμάκων. Ωστόσο η χρόνια λήψη τους μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες επιπλοκές. Για αυτό το λόγω απαιτείται η συστηματική παρακολούθηση του ασθενούς από έμπειρο χειρουργό.

Η χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει την λαπαροσκοπική αποκατάσταση του δυσλειτουργούντος κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, με μια επέμβαση που ονομάζεται θολοπτύχωση NISSEN. Διενεργείται με μικρές τομές στην κοιλιακή χώρα μέσω της οποίας επιτυγχάνεται ένας αντιπαλινδρομικός μηχανισμός στον κατώτερο οισοφάγο, ο οποίος εμποδίζει την αναγωγή όξινου γαστρικού περιεχομένου.

Ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο νοσηλευόμενος για 2 ημέρες και εν συνεχεία ακολουθεί μια ειδική δίαιτα στην οικία του. Μπορεί να επιστρέψει στην εργασία του σε διάστημα μιας εβδομάδας.

Ρωτήστε περισσότερα

Οι διαφραγματοκήλες αποτελούν παθήσεις του οισοφάγου, που ουσιαστικά οφείλονται σε ανατομικές διαταραχές του διαφράγματος. Ειδικότερα η ‘οπή’ του διαφράγματος μέσα από την οποία διέρχεται ο οισοφάγος από το θώρακα στην κοιλότητα της κοιλιάς διευρύνεται(‘χαλαρώνει’) με αποτέλεσμα μέρος του ανώτερου τμήματος του στομάχου να εισέρχεται στη θωρακική κοιλότητα.

Λόγω της διαφραγματοκήλης ο κατώτερος οισοφαγικός σφιγκτήρας δυσλειτουργεί με αποτέλεσμα την παλινδρόμηση γαστρικού περιεχομένου στον οισοφάγο.

Το 50% των ασθενών με ΓΟΠ παρουσιάζουν διαφραγματοκήλη.

Οι περισσότεροι ασθενείς είναι ασυμπτωματικοί. Όταν εμφανιστούν τα συμπτώματα αυτά αφορούν κυρίως ενοχλήματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.

Η διάβαση του οισοφάγου, η οισοφαγοσκόπηση, η pHμετρία και η αξονική τομογραφία θώρακος αποτελούν χρήσιμες εξετάσεις για τη διάγνωση της νόσου.

Ωστόσο σήμερα έχει εισέλθει σε εφαρμογή μια σύγχρονη εξέταση μελέτης της λειτουργίας του οισοφάγου η μανομετρία υψηλής ανάλυσης (High Resolution Manometry), που μας δίνει ακριβείς αναλύσεις τόσο της κινητικοτητας του οισοφάγου και του κατώτερου οισοφαγικού σφιγτήρα, όσο και της ανατομικής θέσης αυτού. Στηριζόμενοι στα αποτελέσματα της μανομετρίας λαμβάνουμε ασφαλέστερες αποφάσεις σχετικά με την ανάγκη να υποβληθεί ο ασθενής σε χειρουργική επέμβαση.

Η χειρουργική θεραπεία είναι η αντίστοιχη που εφαρμόζεται και στην ΓΟΠ, δηλαδή ‘η θολοπτύχωση NISSEN’.

Ρωτήστε περισσότερα

H Aχαλασία οισοφάγου είναι μία σπάνια νόσος του οισοφάγου κατά την οποία προσβάλλονται οι νευρικές απολήξεις του κατώτερου οισοφάγου. Αυτό έχει ως συνέπεια την μόνιμη σύσπαση του μυικού χιτωνα του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα, δηλαδή έναν συνεχή σπασμό της γαστροοισοφαγικής συμβολής, που δεν επιτρέπει την διέλευση των καταπινόμενων τροφών στον στόμαχο.

Κύριο σύμπτωμα του ασθενούς είναι η δυσφαγία, τόσο σε υγρά όσο και σε στερεές τροφές, καθώς και οι αναγωγές αυτών στον οισοφάγο.

Πρόκειται για μια σοβαρή καλοήθη νόσο που αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως μπορεί να οδηγήσει σε βαριές επιπλοκές, όπως η εισρόφηση στον πνεύμονα, η απώλεια βάρους, καθώς και η ανάπτυξη καρκινώματος στον οισοφάγο.

Η διάγνωση της νόσου στηρίζεται στην κλινική συμπτωματολογία και εξέταση του ασθενούς και επιβεβαιώνεται με την μανομετρία υψηλής ανάλυσης.

Η σύγχρονη θεραπεία είναι η χειρουργική κατάργηση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα με την διατομή των μυικών ινών αυτού που βρίσκονται σε μόνιμη σύσπαση (Μυοτομή HELLER), επιτρέποντας την μόνιμη χάλαση του ΚΟΣ και την ελεύθερη διέλευση των τροφών από τον οισοφάγο στον στόμαχο. Η επέμβαση ολοκληρώνεται με μερική θολοπτύχωση (DOR) για να αποφευχθούν τα συμπτώματα παλινδρόμησης λόγω της κατάργησης του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα.

Η επέμβαση σήμερα διενεργείται λαπαροσκοπικά με 5 μικρές τομές του κοιλιακού τοιχώματος. Μετεγχειρητικά ο ασθενής παραμένει νοσηλευόμενος για 1 ημέρα και μπορεί να επιστρέψει στην εργασία του σε 1 εβδομάδα.

Ρωτήστε περισσότερα

Οι κήλες είναι μια από τις συχνότερες παθήσεις στο χώρο της γενικής χειρουργικής.

Οφείλονται σε αλλοίωση τμήματος του κοιλιακού τοιχώματος, το οποίο ‘αδυνατίζει’, χάνει την ικανότητά του να συγκρατεί τα κοιλιακά σπλάχνα με αποτέλεσμα να προβάλλει δια μέσου αυτού κάποιο ενδοκοιλιακό όργανο.

Ανάλογα της περιοχής που προσβάλλεται η κήλη αποκτά και την αντίστοιχη ονομασία.

Οι συχνότερες κήλες ειναι:

1. Οι βουβωνοκήλες
2. Οι ομφαλοκήλες
3. Οι επιγαστρικές κήλες
4. Οι μετεγχειρητικές κήλες

Ο ασθενής αισθάνεται συνήθως πόνο ή ένα κάψιμο στη περιοχή της κήλης, ιδιαίτερα όταν αυξάνεται η ενδοκοιλιακή του πίεση, δηλαδή όταν σηκώνει βάρος, βήχει ή φταρνίζεται και γενικότερα όταν πιέζει το κοιλιακό του τοίχωμα (αφόδευση). Σε προχωρημένο στάδιο μπορεί να ψηλαφήσει μία διόγκωση του δέρματος η οποία συνήθως ανατάσσεται, οπότε και ανακουφίζεται.

Η σοβαρότερη επιπλοκή της κοιλιοκήλης είναι η περίσφιξη του περιεχομένου της. Στις περιπτώσεις που το προβάλλον όργανο είναι τμήμα εντέρου τότε αποφράσσεται ο αυλός του και εκδηλώνεται ειλεός, ενώ αν η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως υπάρχει κίνδυνος νέκρωσης του εντέρου με επακόλουθο να απειλείται η ζωή του ασθενούς.

Η διάγνωση της κήλης τίθεται τις περισσότερες φορές με την κλινική εξέταση (ψηλάφηση). Απεικονιστικές εξετάσεις όπως ο υπέρηχος και η αξονική τομογραφία συμβάλλουν με τη σειρά τους στη διάγνωση της νόσου, ιδιαίτερα όταν υπάρχει αμφιβολία.

Η θεραπεία της κήλης είναι χειρουργική και περιλαμβάνει την ανάταξη του προβάλλοντος σπλάχνου εντός της περιτοναικής κοιλότητας και στην συνέχεια την αποκατάσταση του κοιλιακού τοιχώματος με την τοποθέτηση πλέγματος.

Σημερα η επέμβαση διενεργείται λαπαροσκοπικά μέσω τριών τομών του κοιλιακού τοιχώματος.

Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου είναι πολλαπλά:

1. Πρόκειται για επέμβαση ελάχιστης επεμβατικότητας με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ασθενή (λιγότερος πόνος, μια ημέρα νοσηλεία, άμεση επάνοδος στην εργασία)
2. Δίνεται η δυνατότητα ταυτόχρονης αποκατάστασης και άλλων τυχόν κηλών στον ασθενή π.χ. σε περίπτωση αμφοτερόπλευρης βουβωνοκήλης
3. Μέσω της λαπαροσκόπησης γίνεται πλήρης επισκόπηση ολόκληρης της περιτοναικής κοιλότητας και μπορεί να διαγνωσθεί με ακρίβεια η ταυτόχρονη παρουσία και άλλης κήλης.
4. Με την λαπαροσκοπική μέθοδο έχουμε πρόσβαση στο οπίσθιο μέρος του κοιλιακού τοιχώματος, που δυσλειτουργεί και η αντιμετώπιση της κήλης γίνεται στη ρίζα της με αποτέλεσμα την καλύτερη χειρουργική αποκατάσταση.

Ρωτήστε περισσότερα

Αποτελεί μια δυνητικά θανατηφόρο νόσο, ιδιαίτερα όταν διαγιγνώσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται ως η τρίτη πιο συχνή αιτία θανάτου από κακοήθη νόσο!

Το αδενοκαρκίνωμα του παχέoς εντέρου είναι το τελικό στάδιο μιας βραδείας παθολογικής διαδικασίας, που ξεκινάει με την εμφάνιση ενός πολύποδα με καλοήθη χαρακτηριστικά στο επιθήλιο του εντέρου, ο οποίος στη συνέχεια αποκτά σταδιακά όλο και περισσότερα κακοήθη χαρακτηριστικά μέχρι την τελική εξαλλαγή του σε καρκίνωμα. Υπολογίζεται ότι απαιτούνται 5-10 έτη για να εξελιχθεί ο πολύποδας σε καρκίνο.

Οι πολύποδες του παχέος εντέρου είναι συχνό εύρημα στη κολονοσκόπηση και μάλιστα η συχνότητά τους αυξάνεται με την ηλικία. Έτσι το 1/3 του πληθυσμού μετά τα 50 έτη έχει κάποιο πολύποδα, ενώ μετά τα 70 το ποσοστό ανεβαίνει στο 50%. Οι πολύποδες πρέπει να αφαιρούνται ενδοσκοπικά κατά τη διάρκεια της κολονοσκόπησης και να αποστέλονται για βιοψία. Η ανάπτυξη αδενοκαρκινώματος παχέος εντέρου συνήθως εμφανίζεται μετά το 50 έτος, για αυτό συστήνεται η προληπτική κολονοσκόπηση να ξεκινάει στα 45-50 έτη και να επαναλαμβάνεται κάθε 5ετία. Όταν η νόσος διαγνωσθεί έγκαιρα, δηλαδή σε πρώιμο στάδιο, και αντιμετωπισθεί σωστά, τότε η πρόγνωση είναι καλή και τα ποσοστά πλήρους ίασης πολύ υψηλά.

Τα συνήθη συμπτώματα του καρκίνου στο παχύ έντερο εξαρτώνται από τη θέση του στο έντερο καθώς και από το στάδιο της νόσου. Συνήθως τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν η νόσος βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα πιο συχνά συμπτώματα όπως η αιμορραγία στα κόπρανα, άλλοτε ως μαύρο χρώμα(μέλαινα), άλλοτε ως ζωηρό κόκκινο χρώμα και άλλοτε ως αναιμία, όταν έχουμε χρόνια απώλεια αίματος που δεν γίνεται αντιληπτή με την άμεση όραση. Επίσης οι διαταραχές των κενώσεων με την μορφή της διάρροιας ή της δυσκοιλιότητας ή των εναλλαγών αυτών μπορεί να υποκρύπτει τη νόσο.

Η ακριβής διάγνωση γίνεται πάντα με κολονοσκόπηση κατά τη διάρκεια της οποίας λαμβάνεται βιοψία από τον καρκίνωμα, καθώς επίσης ελέγχεται και ολόκληρο το κόλον για τυχόν παρουσία πολυπόδων ή και άλλου όγκου ταυτόχρονα με τον αρχικό όγκο στο έντερο. Στη συνέχεια ο ασθενής υποβάλλεται σε εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις για να πραγματοποιηθεί η σταδιοποίηση της νόσου. Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη για την παροχή της αποτελεσματικότερης θεραπείας.Η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου βασίζεται στη συνεργασία ομάδας ιατρών πολλαπλών ειδικοτήτων, οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι για την αντιμετώπιση της νόσου. (γενικοί χειρουργοί, ακτινολόγοι, ογκολόγοι, πυρηνικοί ιατροί, παθολογοανατόμοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κ.ά.). Όσον αφορά την χειρουργική θεραπεία, πρέπει να αποσκοπεί στην πλήρη εκτομή του όγκου καθώς επίσης και των πέριξ ιστών (λεμφαδένες, λεμφαγγεία, αγγεία, λιπώδη ιστό). Ανάλογα με την θέση του όγκου στο παχύ έντερο γίνεται και η αντίστοιχη χειρουργική εκτομή στο κόλον. Για όγκους που εντοπίζονται στο τελικό τμήμα του παχέος εντέρου (ορθό), η σταδιοποίηση, η θεραπεία και η πρόγνωση της νόσου διαφοροποιούνται σημαντικά. Η βιοψία του χειρουργικού παρασκευάσματος μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες τόσο για την μετεγχειρητική θεραπεία (χημειοθεραπεί, ακτινοθεραπεία), όσο και για την πρόγνωση της νόσου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η προεγχειρητική ενημέρωση του ασθενούς για την φύση της νόσου, τους κινδύνους που εγκυμονεί καθώς και για την πολυεπίπεδη θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει είναι πολύ σημαντική τόσο για τον ίδιο, όσο και για το περιβάλλον του. Καθόλη την διάρκεια της θεραπείας τους ασθενούς κρίνεται απαραίτητη η ψυχιατρική και ψυχολογική υποστήριξή του, με ομάδα έμπειρων και εξειδικευμένων ψυχιάτρων-ψυχολόγων.

Η λαπαροσκοπική χειρουργική σήμερα, μας επιτρέπει να πραγματοποιούμε όλα τα είδη των χειρουργικών κολεκτομών, με ακρίβεια και ελάχιστο τραύμα για τον ασθενή. Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου είναι πολλαπλά:

• Λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος
• Λιγότερες επιπλοκές
• Μικρότερη νοσηλεία
• Γρήγορη επάνοδος στην καθημερινή εργασία
• Καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα

Ρωτήστε περισσότερα